وضعیت برقراری ارتباط کارورزان با بیماران هنگام مصاحبه: دیدگاه بیمار و مشاهده گر

مقدمه: مهارت ارتباط پزشک با بیمار مـوجب توفیق در گرفتن اطلاعات کافی از بیمار، تشخیص صحیح، جلب اطمینان بیماران و در نهایت، درمان موفقیت آمیز می گردد. هدف از این مطالعه، تعیین وضعیت برقراری ارتباط کارورزان پزشکی با بیماران هنگام مصاحبه از دیدگاه بیمار و مشاهده گر بود. روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1383 انجام شد. در این مطالعه نحوه برقراری ارتباط 72 کارورز پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان با بیماران در هنگام مصاحبه با استفاده از دو ابزار جمع آوری اطلاعات، شامل یک چک لیست که با استفاده از مشاهده مستقیم تکمیل می گردید و یک پرسشنامه که توسط مصاحبه با بیمار تکمیل می شد، مورد بررسی قرارگرفت. اطلاعات به دست آمده با آمار توصیفی و ضریب همبستگی اسپیرمن و کاپا و نرم افزار spss تحلیل شد. نتایج: وضعیت برقراری ارتباط کارورزان پزشکی با بیمار در حین شرح حال گیری از دیدگاه بیمار و مشاهده گر در سطح متوسط ارزیابی گردید. بیشترین نقایص از دیدگاه بیمار و مشاهده گر در روند پایانی و سپس اجرا و شروع مصاحبه بود. در بیشتر قسمت ها، دیدگاه بیمار و مشاهده گر همخوانی نداشت. با افزایش سن بیمار، نمره برقراری ارتباط از دیدگاه بیماران بطور معنی داری افزایش می یافت. نتیجه گیری: نقایصی در مهارت برقراری ارتباط کارورزان پزشکی با بیماران در حین شرح حال گیری وجود دارد. با توجه به اهمیت این مهارت بالینی، ضرورت آموزش آن در مرکز مهارت های بالینی قبل از تماس با بیمار واقعی آشکار می گردد. انجام مطالعات مداخله ای به منظور بهبود روش های تدریس و محتوای مناسب برای آموزش مهارت های ارتباطی پیشنهاد می شود.